Draai je device a.u.b.
De afgelopen tijd begeleidde ik twee keer de uitvaart van een vader van jonge kinderen. De kinderen, rond de leeftijd van 11 jaar, waren oud genoeg om te beseffen wat er gebeurde, maar te jong om zich de impact op hun eigen leven te realiseren. Ze wilden soms wel praten en dan weer niet. Ze wilden beslist naar het feestje van een vriendinnetje of naar de voetbaltraining. En zaten even later verdrietig in een hoekje, waren boos en onaardig of probeerden juist hun moeder tot steun te zijn. Samen met hun moeders mocht ik de kinderen begeleiden bij de uitvaart van hun vader.
Het verdriet van de moeders was dubbel: ze verloren hun man, hun maatje, hun geliefde én ze waren diep verdrietig omdat hun kinderen hun vader moesten verliezen. Wat hen bovenal bezig hield, was hoe ze konden zorgen dat hun kinderen op een goede manier afscheid van hun vader konden nemen. Daarover waren we continu in overleg.
Stap voor stap vertelde ik de kinderen wat er ging gebeuren. Het was telkens weer aftasten welke vragen er leefden en daarop inspelen. Hoe ziet het crematorium eruit? Welk graf kiezen we voor papa? Waar zullen wij zitten? Waarom worden papa’s nagels blauw? Mogen mijn vriendinnen afscheid komen nemen?
De kinderen wilden graag helpen bij de voorbereidingen voor de uitvaart. Ze maakten bijvoorbeeld een tekening voor op de rouwkaart en hielpen de kaarten in de enveloppen doen. Ze zochten bloemen uit. Samen met mama beschilderden ze liefdevol de kist. Het samen sluiten van de kist was een belangrijk en aangrijpend moment, dat zorg en aandacht vroeg.
Niet alle kinderen wilden tijdens de uitvaart iets doen, maar samen zochten we een rol die bij ze paste. Ze hingen hun tekeningen op in de zaal en staken kaarsjes aan, voordat de plechtigheid begon. Bij het afspelen van ‘hun’ muziek, werd verteld waarom zij dit gekozen hadden. Een van de kinderen speelde tijdens de plechtigheid een pianostuk dat papa zo mooi vond. Een ander kind maakte een fotopresentatie die getoond werd. Ieder kreeg bij de uitvaart een rol, zodat het ook echt hún afscheid werd.
Het overlijden van een jonge ouder gaat iedereen extra aan het hart. De opkomst bij zo’n uitvaart is dan ook hoog. Voor de kinderen is de aanwezigheid van vriendjes en vriendinnetjes erg belangrijk. Voor hen maakten we bij de condoleance een aparte kindertafel, zodat ze ongedwongen bij elkaar konden zijn. De kinderen vonden het prettig dat hun vriendjes erbij waren en dus wisten hoe de uitvaart verlopen was. Zo konden ze er ook achteraf nog met elkaar over praten.
De moeders en de kinderen beginnen na de uitvaart een nieuw leven, waar ze met vallen en opstaan hun weg in moeten vinden. Naast de enorme verantwoordelijkheid voor de kinderen moet er door de moeders van alles worden geregeld. Administratief, financieel, juridisch, fiscaal, medisch, psychisch. De blijvende steun van familie en vrienden is hierbij onontbeerlijk.
Ook kunnen ze een beroep doen op diverse mogelijkheden voor ondersteuning. Zo is er de Stichting Jonge Weduwe, voor vrouwen die hun man verloren en met hun jonge kinderen alleen verder moeten. Stichting Achter de Regenboog biedt steun en activiteiten voor kinderen en ouders. Regionaal organiseert Humanitas ondersteuning bij rouw. In de webshop van Levamentum vind je een veelheid aan boeken over rouw, zowel voor kinderen als voor volwassenen.
De referenties over de begeleiding van deze bijzondere uitvaarten van jonge vaders vindt u hier.