De tuin rondom het huisje waarvan deze ochtend de bewoonster niet meer wakker werd.

Magnolia in bloei, bosanemonen tussen de afgevallen bladeren, een enkele tulp, narcissen. Viooltjes.

Nog voor ik aan kan bellen wordt de deur geopend door een vrouw die zoals later blijkt degene blijkt te zijn die de bewoonster al jaren lang bijstaat in huishouden, verzorging en nog veel meer.

De overledene ligt op bed in haar slaapkamer op de begane grond. Na 96 jaar leven op aarde ingeslapen in haar eigen bed.

Met de vrouw die haar zo trouw terzijde stond neem ik de gang van zaken door. Een paar jaar geleden heb ik met de dochter van de overledene besproken wat te doen als haar moeder zou komen te overlijden. De kans zou groot zijn dat de dochter een dag tijd nodig zou hebben om in Nederland te arriveren en dat bleek inderdaad het geval.

Binnen zet de tuin zich voort zo merk ik op tijdens het gesprek. Takken forsytsia in de vaas, uitbundige azalea’s in meerdere kleuren. Het wonen is gericht op de tuin waar vogels af en aanvliegen.

Samen met mijn collega verzorg ik de overleden mevrouw. Ze ligt er mooi en kwetsbaar bij in haar kist. Alsof ze slaapt.

Het wordt een kleine, intieme en informele afscheidsbijeenkomst in een kleine aula. Met zo’n vijfentwintig genodigden, bloemen, koffie, thee en bavaroistaart omdat mevrouw dat graag at.  Mooie muziek. Daarna wordt de overledene naar het crematorium gebracht. Haar dochter en schoonzoon rijden tijdens de rit in  hun eigen auto achter de rouwauto aan.

Het is een bijzonder afscheid. Het gaat over het gevoel dat de overledene geeft en doorgeeft. En dat de nabestaanden willen ontvangen. Bloemen, schoonheid, liefde bepalen de stemming die over de uitvaart hangt. Vreugde en dankbaarheid om wie ze was, verdriet over haar heengaan. Maar ook vreugde en dankbaarheid omdat haar tijd was gekomen na 96 jaar. En omdat ze zo rustig en vredig uit het leven mocht wegglijden.